Μοναξιά…

Η βροχή σούρωνε από νωρίς πάνω στα κεραμίδια,

και κυλούσε αδιάφορα στο χώμα

όπως το δάκρυ της καρδιάς που αιμορραγεί

στο ρείθρο του απέναντι πεζοδρομίου.

Της καρδιάς που πάσχισε να αγαπήσει,

να δοθεί, απλόχερα χωρίς αντάλλαγμα

στο χρηματιστήριο ανόμοιων αξιών.

Κρυμμένος πίσω απ’ το διάφανο τζάμι της σιωπής

χαμογελάς αμήχανα για να κρύψεις το φόβο ,

το φόβο της μοναξιάς που θανάσιμα σε τυλίγει.

Η βροχή επίμονη, μονότονη ραμφίζει το τζάμι,

το τζάμι που κρύφτηκες πίσω του απροστάτευτος

να φυλαχτείς από την οργή του δικού σου θυμού.

βροχοσταλίδες...

Στάθηκα κοιτάζοντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο να δακρύζει
μπλεγμένο στα βρόχια του γιασεμιού, που σκόρπιζε μυρωδιές κι αρώματα
να σμίξουν με τις μυρωδιές απ’ το βρεγμένο χώμα του κήπου.
Σ’ είδα να φεύγεις καθώς δυνάμωνε η βροχή και τα άνθη του γιασεμιού
γέρνανε ελαφρά για να χαρούν το χάδι απ’ τις βροχοσταλίδες
που πέφτανε ασταμάτητα μουσκεύοντας τα πάντα.
Κουρτίνα οι βροχοσταλίδες αστράφτανε πάνω στ’ ανθισμένο γιασεμί
κι έμενα να σε κοιτώ καθώς η βροχή μούσκευε τα μαλλιά
κυλούσε στα μάγουλα, έσμιγε με τα δάκρυα και κατέβαιναν μαζί
στο στήθος να πετρώσουν την καρδιά.
Η βροχή δυνάμωνε μα έμεινα καρφωμένος να κοιτώ
ένα κόκκινο τριαντάφυλλο να παίζει με τις βροχοσταλίδες
όπως έπαιζε η ματιά σου στο πρώτο μας αντάμωμα κάτω απ’ ένα ουράνιο τόξο.