Η αντίστροφη μέτρηση… άρχισε

Να την και φάνηκε στο ξάγναντο
η κορυφή που τόσο ονειρεύτηκες.
Φαντάζει πανέμορφη στα μάτια,
στ΄ αυτιά σου οι νικητήριες ιαχές.
Δεν είναι το πλήθος στην αρένα ,
που σε ενθαρρύνει να φτάσεις,
είναι η ψυχή σου που γιορτάζει.
Πλησιάζεις να αγγίξεις το όνειρο
με ίδιο δέος κι αμηχανία όπως τότε.
Τότε που γύμνωσες την ψυχή σου
κι άφησες τη ματιά της, πρώτη φορά
να σεργιανήσει το γυμνό σου σώμα.
Πλησιάζεις στο τέλος του δρόμου.
Αποκαμωμένος, με τρεμάμενα πόδια
παραπατάς, όπως ο μεθυσμένος.
Πόσα χρόνια σου πήρε το ταξίδι,
πόσα χιλιόμετρα για να φτάσεις εδώ;
Δρόμος ατελείωτος, ανηφορικός,
κουραστικός, ανυπόφορα βασανιστικός,
με επικίνδυνες παγίδες στις κατηφοριές
κι ελάχιστα τα ισιώματα να ανασάνεις.
Λίγα μέτρα σε χωρίζουν από την κορυφή…
Κιοτεύεις…
Τώρα που έφτασες ως εδώ κιοτεύεις
και δεν θέλεις το έπαθλο του νικητή.
Αναπολείς…
Τα δύσβατα μονοπάτια, τις ανηφόρες
τις παγίδες που κρύβουν οι κατηφοριές
έχεις ξεχάσει τα λιγοστά ισιώματα ανάσας.
Μάταιος κόπος…
Το ποτάμι δεν γυρίζει στις πηγές του
και η πορεία σου προδιαγεγραμμένη.
Μόνο μπροστά μπορείς να πας και να φθάσεις.
Να φθάσεις στο τέρμα του δρόμου για να μάθεις
αν άξιζε τον κόπο το ταξίδι της ζωής.

.