Κυριακή 13 Απριλίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Ξέφτισε το όνειρο και τα ξέφτια του
βρόχος γίνανε να με πνίξουν.
Μετρώ τις μέρες,
τα χρόνια που έφυγαν στη σιωπή.
Γέρασα κι ακόμα μετρώ....
.
Βούλιαξα έτσι ανεξήγητα όπως χθες και προχθές στο απύθμενο κενό της αϋπνίας με τη σκέψη καρφωμένη στη μορφή σου και τη ματαιοδοξία του έρωτα να σκορπά πεφταστέρια στο σκοτάδι. |
5 σχόλια:
Πραγματικά υπέροχο...Απίστευτο...Με συγκινείς λύκε μου...αυτή η πλευρά σου είναι πραγματικά φανταστική..κι έλεγα ότι είμαι η μοναδική που αρέσκεται σε αυτόν τον τρόπο γραφής...
Σε φιλώ..
:-)
@ σώμα που χορεύει: Ε, πρώτη φορά στα μέρη μου είπα να σε τρατάρω κάτι, να σε γλυκάνω, να μην φανώ αγενής.
Για μένα ήτανε;;;
:-)
@ σώμα που χορεύει: Για ποιον άλλον;
Χίλια ευχαριστώ...ειλικρινά...αν και δεν είμαι τοσο καταπληκτική όπως με περιγραφει το ποιήμα..
:-)
Δημοσίευση σχολίου