Ξέφτισε το όνειρο και τα ξέφτια του
βρόχος γίνανε να με πνίξουν.
Μετρώ τις μέρες,
τα χρόνια που έφυγαν στη σιωπή.
Γέρασα κι ακόμα μετρώ....


.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

αισθησιακός χορός

Τρίτη 20 Μαΐου 2008

Ζέστη, πολύ ζέστη σήμερα

προσοχή είναι ρηχά

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Τσίτα τα γκάζια

Είπε θα αφήσω την ευθεία, με κούρασε και τσίτωσε τα γκάζια
βόγκηξε η μηχανή ασυνήθιστη στα ζόρια, ξέρασε μαύρο καπνό η εξάτμιση
ανέβηκε η πίεση στα υδραυλικά, άνθρωπος και μηχανή έγιναν ένα,
πριν από την πρώτη στροφή, το πρώτο παντιλίκι,
τσίτα τα γκάζια στην έξοδο ίσια να βγει να μην παραστρατήσει.

Χτυπάει πρωτόγνωρα η καρδιά, μουδιάζει το μυαλό απ την αδρεναλίνη,
βράχος κοφτός, ψηλός, αγέρωχος στη μια πλευρά του δρόμου
το χάος κι ο γκρεμός από την άλλη, να ισορροπήσει πρέπει στο κενό,
κόβει στροφές στη μηχανή, το χάρτη να κοιτάξει, να μη χαθεί
να μην βρεθεί στη δημοσιά που μόλις έχει αφήσει.

Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

έφτασε και λοιπόν....

σπρώχνουμε τον καιρό να φθάσει Παρασκευή
κι ύστερα η προσμονή του σαββατοκύριακου
ποιον θα δεις με ποιον θα μιλήσεις τι θα πεις.
ώρα την ώρα μέρα τη μέρα βδομάδα τη βδομάδα
κυλάει ο χρόνος κι εμείς ακούνητοι τον βλέπουμε να φεύγει.
χρόνο το χρόνο γεράσαμε και τίποτα δεν άλλαξε
η ζωή συνεχίζεται και μένουμε πίσω θεατές
όσων τολμούν κι απλώσουν τα χέρια να πετάξουν
σαν τα πουλιά που δεν βολεύονται στα χαμόκλαδα.
βολευτήκαμε, συνηθίσαμε και ζούμε με το χτες
που μας πήγε ψηλά στ αστέρια και τους επτά ουρανούς
μάθαμε απ έξω όλους τους διαλόγους και τις ατάκες
η ίδια χιλιοπαιγμένη ταινία κάθε βράδυ η ίδια μουσική
-ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ-
και φεύγουν οι μέρες, ατέλειωτες οι νύχτες, πήχτρα σκοτάδι
κόλαση ο πρωινός καφές που πίνεις μοναχός σου.

Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Να ήταν το μόνο σύννεφο….

Σάββατο 3 Μαΐου 2008

Για το καφεδάκι που λέγαμε

«Πικρό, φαρμάκι ο καφές όταν τον πίνεις μόνη
γλυκόπικρο είναι το φιλί που έρχεται με τ΄ αγέρι
μα κάπου έξω, κάπου κοντά, ένας σου φίλος ξαγρυπνά,
το ξέρεις ότι σ΄ αγαπά και με τη σκέψη του σε συντροφεύει
ώσπου να γίνει η πίκρα μέλι».