Ξέφτισε το όνειρο και τα ξέφτια του
βρόχος γίνανε να με πνίξουν.
Μετρώ τις μέρες,
τα χρόνια που έφυγαν στη σιωπή.
Γέρασα κι ακόμα μετρώ....


.

Σάββατο 3 Μαΐου 2008

Για το καφεδάκι που λέγαμε

«Πικρό, φαρμάκι ο καφές όταν τον πίνεις μόνη
γλυκόπικρο είναι το φιλί που έρχεται με τ΄ αγέρι
μα κάπου έξω, κάπου κοντά, ένας σου φίλος ξαγρυπνά,
το ξέρεις ότι σ΄ αγαπά και με τη σκέψη του σε συντροφεύει
ώσπου να γίνει η πίκρα μέλι».

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

να σου στείλω ενα cookie? :D

Ανώνυμος είπε...

όμορφω