Ξέφτισε το όνειρο και τα ξέφτια του
βρόχος γίνανε να με πνίξουν.
Μετρώ τις μέρες,
τα χρόνια που έφυγαν στη σιωπή.
Γέρασα κι ακόμα μετρώ....


.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

για το ένα χαμόγελο που μας λείπει

Αναρτήθηκε από monahikoslikos στις 1:08 π.μ.
Ετικέτες ,

2 σχόλια:

marianaonice είπε...

Το είχαμε ανάγκη!
Πολύ καλό!
:))

2:20 π.μ.
monahikoslikos είπε...

@marianaonice: Μια σταγόνα λευκού στο γκρίζο που μας πνίγει.
:))

4:22 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)