Μήτρα μια λέξη από μ, με πέντε γράμματα
και η λέξη μνήμα από μ αρχίζει,
με πέντε γράμματα επίσης.
Από τη μήτρα στο μνήμα μια ολόκληρη ζωή
σύντομη, βιαστική, βασανιστική, ανεπανάληπτη.
Από τις ωδίνες της γέννας στις ωδίνες του χαμού.
Από το σκοτάδι της μήτρας στο φως της μέρας
από το φως της μέρας στο σκοτάδι του μνήματος.
Από την ύπαρξη στην ανυπαρξία
Ο αέναος κύκλος της ζωής
Από τη μήτρα στο μνήμα
από τη γέννηση στο θάνατο.
.jpg)
4 σχόλια:
κοιταζω το τραπεζακι με τις περιεργες καρεκλες σου παππου
σε φανταζομαι να κερνας καφε και παγωμενο νερο και να στήνεις κουβεντουλα για τον κύκλο τη ζωής
μα, δυο καρεκλες δε φτάνουν!
βαρυ το θέμα, χωρίς απαντήσεις και όλοι με καποια άποψη να καταθέσουν
θα βρεις πολλους συζητητες σε αυτο το θεμα
καθενας με τη γνώμη μου, καταπως θελει να πιστευει τα πραγματα
ένα εχω να πω, δεν ειχα σκεφτει ποτε ποσα κοινα εχουν οι δυο λεξεις που αναφέρεις!
Μα το σημαντικοτερο κοινο τους ειναι πως και οι δυο είναι περάσματα. Μνημα κ μήτρα, μήτρα και μνήμα , περασματα , δυο τουνελ που μας οδηγουν σε αλλες καταστάσεις, σε νεα δεδομενα
να χεις μια ομορφη μερα και μια υπεροχη εβδομαδα
Απίστευτος συνειρμός των δύο αυτών λέξεων...
Δεν το είχα φανταστεί...
Όμως να ξέρεις ότι το θάνατο δεν θα τον γνωρίσουμε ποτέ, γιατί τότε που θα τον συναντήσουμε θα έχουμε ήδη πεθάνει...
:)))
Καλό μήνα με χαρούμενες σκέψεις για τη ζωή!!! Μόνον αυτή γνωρίζουμε, μόνο μ' αυτήν έχουμε να παλέψουμε!
@fotini:
Σίγουρα αυτό σηκώνει πολύ συζήτηση και νομίζω πως είναι ένα θέμα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Σε όλη τη διάρκεια του περάσματός μας από τη ζωή επιδιώκουμε να βρούμε κάποιον/α να βαδίδουμε μαζί στο φως ίσως για να ξορκίσουμε τη μοναξιά που βιώσαμε 9 μήνες στο σκοτάδι της μήτρας.
Πάντως ανεξάρτητα από το αν τα καταφέρουμε ή όχι αλλά και για να εκτιμήσουμε αυτό που μας δίνεται καλό είναι να μην ξεχνάμε τη μοναξιά του μνήματος που μας περιμένει.
@marianaonice:
Μαριάννα μου κι εγώ κάποια στιγμή ένοιωσα να εναλλάσσονται στη σκέψη μου αυτές οι δυο λέξεις κι όταν αυτό το συνειδητοποίησα άρχισα να παίζω μαζί τους.
Είχα διαβάσει κάπου πως στη ζωή έρχόμαστε μόνοι και φεύγουμε μόνοι κι αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια ανεξάρτητα από το πλήθος που μας περιτριγυρίζει...
Η προοπτική του θανάτου μπορεί να με στενοχωρεί μα δεν με φοβίζει καθόλου καθώς τη θεωρώ μια φυσιολογική εξέλιξη.
Άλλωστε όσες φορές στη ζωή μου συνάντησα το θάνατο, δεν με τρόμαξε καθώς ήταν ο θάνατος κάποιου άλλου κι έτσι έχω συνηθίσει να μην τρομάζω όταν αισθάνομαι να με πλησιάζει γιατί όπως επισημαίνεις κι εσύ με το δικό μας θάνατο δεν προβλέπεται συνάντηση.
Δημοσίευση σχολίου