Ξέφτισε το όνειρο και τα ξέφτια του
βρόχος γίνανε να με πνίξουν.
Μετρώ τις μέρες,
τα χρόνια που έφυγαν στη σιωπή.
Γέρασα κι ακόμα μετρώ....


.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

βροχοσταλίδες...

Στάθηκα κοιτάζοντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο να δακρύζει
μπλεγμένο στα βρόχια του γιασεμιού, που σκόρπιζε μυρωδιές κι αρώματα
να σμίξουν με τις μυρωδιές απ’ το βρεγμένο χώμα του κήπου.
Σ’ είδα να φεύγεις καθώς δυνάμωνε η βροχή και τα άνθη του γιασεμιού
γέρνανε ελαφρά για να χαρούν το χάδι απ’ τις βροχοσταλίδες
που πέφτανε ασταμάτητα μουσκεύοντας τα πάντα.
Κουρτίνα οι βροχοσταλίδες αστράφτανε πάνω στ’ ανθισμένο γιασεμί
κι έμενα να σε κοιτώ καθώς η βροχή μούσκευε τα μαλλιά
κυλούσε στα μάγουλα, έσμιγε με τα δάκρυα και κατέβαιναν μαζί
στο στήθος να πετρώσουν την καρδιά.
Η βροχή δυνάμωνε μα έμεινα καρφωμένος να κοιτώ
ένα κόκκινο τριαντάφυλλο να παίζει με τις βροχοσταλίδες
όπως έπαιζε η ματιά σου στο πρώτο μας αντάμωμα κάτω απ’ ένα ουράνιο τόξο.

9 σχόλια:

marianaonice είπε...

Η βροχή δυνάμωνε μα έμεινα καρφωμένος να κοιτώ
ένα κόκκινο τριαντάφυλλο να παίζει με τις βροχοσταλίδες
όπως έπαιζε η ματιά σου στο πρώτο μας αντάμωμα κάτω απ’ ένα ουράνιο τόξο.

Έπαψαν να παίζουν οι ματιές των ανθρώπων άραγε ή χάθηκαν πια τα ουράνια τόξα κι οι καταιγίδες προμηνύονται χωρίς ξαστέρωμα??

Πολύ όμορφο...
:))

monahikoslikos είπε...

@marianaonice:
Δεν ξέρω αν συνεχίζουν να παίζουν οι ματιές Μαριάννα μου αλλά με τόση σκοτεινιά σε όλους τους ορίζοντές μας δεν βλέπω να βγαίνει σύντομα ουράνιο τόξο.
Καλό σ/κ :))

marianaonice είπε...

Καλό Σ/Κ!
:)))

Orelia είπε...

καλημέρα σας
ήρθα εδώ να πω γιατί έβαλα λάικ στο μπαζ εχτές

πρώτον μου αρέσει και το βρίσκω θαρρετό κι ελπιδοφόρο να φανερώνουν οι μεγάλης ηλικίας άνθρωποι τις ευαισθησίες τους και μέσα σε αυτές και τον ερωτισμό τους

δεύτερον.. επειδή συνέπεσε μια ανάλογη παρατήρηση δική μου
όχι με τριαντάφυλλα όμως σαν πρωταγωνιστές, αλλά γιασεμάκια

δυο κατακόκκινα τριαντάφυλλα δροσίζονται απ΄τη βροχή και παλεύουν με τον αέρα μέρες τωρα στη παιδική χαρά κάτω από το παράθυρό μου
μια συστάδα γιασεμιού μοσχοβολά εν μέσω ξεραμένων του φθινοπώρου, φύλλων κι αν ήξερα πως λέγεται αυτό το φυτό που σκορπά μια μυρωδιά σπέρματος στη στιγμή μόλις ΄πάρει και νυχτώσει, θα έγραφα ενδεχομένως για τους εκπεσόντες αγγέλους όπως φαντάστηκα τα γιασεμιά του φθινοπώρου...

αυτά και ξανα καλημέρα σας..

παππούς είπε...

@Orelia:
Κυρία μου είστε πολύ γλυκειά και σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια.
Η επίσκεψή σας περιποιεί τιμή στο blog που καταγράφει κάποιες στιγμές αδυναμίας του παππού - λύκου χωρίς να φιλοφοξεί τίποτα περισσότερο.

fotini είπε...

Ενα κόκκινο τριαντάφυλλο που δακρύζει
ενα κόκκινο τριαντάφυλλο που αναπολεί
βιώνει μνήμες υγρες όπως τα δάκρυα της βροχής
όπως τα δάκρυα της απώλειας
και σαν πιο κοκκινο απο ποτέ
απ της καρδιας το αιμα
βρίσκει τη δύναμη και (ξανα)παίζει
με τις βροχοσταλίδες
οπως τοτε....
που σε ενα αλλο παιχνίδι ηταν πρωταγωνιστής

τέτοια ειναι τα τριαντάφυλλα λύκε μου
στεκουν και μας κρατουνε συντροφια΄
καθως οι λυκοι μετρουν τ αστερια

Orelia είπε...

χμμμ...
η Ωρέλια ήρθε κι ξανάρθε
κι εδώ το είχε αλλά δίσταζε
μα τώρα θα το ομολογήσει κι αυτό

ξέρεις παππού - λύκο... έχω θυμώσει στον εαυτό μου που εκχώρησε την -διαδικτυακή έστω- κοινωνικότητά του στην ευκολία του κλικ και του λάικ στους χώρους που βρίσκεται...
πριν απ' αυτό βεβαίως του θύμωσα που έπαψε να χρησιμοποιεί τα πόδια του.. φοβάμαι, έρχεται κι η ώρα του μυαλού...
κι επίσης, τονε βρίσκω ελλειμματικό και στην επικοινωνία με ανθρώπους που χρόνια τώρα συνοδοιπορούν στα βλογκς

έτσι λοιπόν, που και που κι όταν τον βρίσκω μπόσικο με το κεφάλι σκυφτό και δεν με βλέπει, του ρίχνω και καμιά σφαλιάρα να σηκωθεί απο τις ευκολίες του...

να πως βρέθηκε να περιποιεί τιμή σε τούτο το μπλογκ που εξήγησε παραπάνω, το γιατί το αξίζει...

καλή σου ημέρα

παππούς είπε...

@fotini:
Αγαπημένη μου Φωτεινή πάει καιρός που ο λύκος μετρούσε τ' αστέρια κι έκανε όνειρα, τώρα πια μόνο να αναπολεί μπορεί, να θυμάται και να στεναχωριέται που δεν γεννήθηκε 25-30 χρόνια αργότερα για να ...σου μάθει την αριθμητική μετρώντας αστέρια.
;)

monahikoslikos είπε...

@Orelia:
Ωστε έτσι Κυρία μου, ομολογείτε ότι μπαινοβγαίνατε στον κήπο μου άνευ αδείας της αρμοδίας αρχής χωρίς να αφήνετε ίχνη διελεύσεως...
Ωρε που πάμε!!!
Να σας ομολογήσω όμως ότι κι εγώ (όχι που θα αποτελούσα εξαίρεση) έχω περάσει πολλές μαγικές στιγμές στα "ιδιαίτερα" διαμερίσματά σας χωρίς να αφήσω ίχνη.
Μόνο τα "εκπαιδευτικά σου" απεχθάνομαι, (ίσως γιατί ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με το σχολείο ή ίσως να υπάρχει κι άλλος λόγος)