Ξέφτισε το όνειρο και τα ξέφτια του
βρόχος γίνανε να με πνίξουν.
Μετρώ τις μέρες,
τα χρόνια που έφυγαν στη σιωπή.
Γέρασα κι ακόμα μετρώ....


.

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

«θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο σε αγαπάω».

Αντιφάσεις ζωής μιας
γνωστής – άγνωστης φίλης



Βαρέθηκα. Κουράστηκα. Μπούχτισα.
Άφησα στην ατζέντα μου τρία τηλέφωνα. Μόνο αυτά αξίζουν.
Και μηδένισα το κοντέρ....
Βαρέθηκα να κάνω αυτό που πρέπει. Βαρέθηκα να ζω έτσι όπως πρέπει. Να μιλώ σε ανθρώπους γιατί πρέπει. Να τους αποκαλώ φίλους γιατί μιλήσαμε κανα δυο τρεις φορές.
Βαρέθηκα να χαμογελώ σε ρηχές βαρετές κουβέντες άσχετων ανθρώπων.
Κουράστηκα να δουλεύω μόνο εγώ για να κρατηθεί η σχέση. Κουράστηκα να σέβομαι μόνο εγώ.
Κρίμα.
Μας πήρε η μπάλα της καθημερινότητας. Μας πήρε και μας σήκωσε. Και μια τρύπα στο νερό κάνουμε τελικώς.
Καμιά φορά θέλω απλώς να φωνάξω "βοήθεια!!!"
Δουλεύω σαν το σκυλί.
Τα χω παίξει...
Κάποιο χέρι, βάζει στη ζωή μου, όλες τις αποχρώσεις του γκρι, σβήνοντας με τη γόμα τα υπόλοιπα χρώματα της ίριδας.
Τόσο πολύ, τόσο συχνά, που πια γίνεται συνήθεια.
…Ανοίγεις την αγκαλιά σου και με κλείνεις μέσα.
Τυλίγεις τα χέρια σου στα πλευρά μου και γω κουλουριάζομαι σαν έμβρυο για να χωρέσω.
Ολόκληρη.
Γέρνω το κεφάλι μου και το ακουμπώ στο στήθος σου.
Συντονίζομαι στο χτύπο της καρδιάς σου.
Κλείνω τα μάτια, βγάζω τον αέρα από τα πνευμόνια μου και σωπαίνω.
Βαστάω ακόμα και την ανάσα μου.
Είμαι γεμάτη.
"Σ' αγαπώ."
"Θα σ' αγαπώ."
…Χωρίς πρόσωπο.
Χωρίς φωνή.
Χωρίς ταυτότητα.
Άγνωστη ανάμεσα στο πλήθος.
Μια ψυχή ανάμεσα στις άλλες.
Ένας ψίθυρος ανάμεσα σε ψιθύρους.
Και σε κραυγές.
Δειλά.
Αργά.
Σαν μωρό που μαθαίνει να μπουσουλάει.
"Σ' αγαπώ."
…Στην πόρτα που κλείνει για να αναζητηθεί η απουσία.
Στις συγνώμες ξανά και ξανά.
Στα βουνά που μετακινώ στο όνομα του «μαζί».
Στην αδυναμία του χώρια.
Στις αγκαλιές της επιστροφής.
Στα χατίρια που σου κάνω.
Στις εκπλήξεις σου, που γέλαγα.
Στην έμπνευση στα μάτια σου.
Στην ανεξάντλητη αγάπη.
Στις αγωνίες.
Στις ζήλιες και στη σιγουριά.
Στις θάλασσες που μου έδειξες.
Στα βουνά που σε περπάτησα.
Στις λέξεις που μου έμαθες.
Στα τραγούδια μας.
Στην οργή σου.
Στις φωνές μου.
Στα γέλια μας.
Στα μεθύσια μας.
Στο ζεϊμπέκικο που σου χορεύω.
Στους ομηρικούς καυγάδες μας.
Στο χρώμα που έβαλες στο γκρίζο μου.
Στα «χωρίζουμε» που δεν εννοούσαμε.
Στα «για πάντα» που κρατάνε.
Στα δώδεκα χρόνια που μοιάζουν μια μέρα.
Στα επόμενα…
Σε σένα που χρειάστηκα τρία δευτερόλεπτα για να καταλάβω ότι θα γεράσω μαζί σου…

1 σχόλιο:

monahikoslikos είπε...

Μεταφορά από μοναχικός λύκος που έγινε αρχικά η ανάρτηση:


Ο/Η Χορεύοντας με τους ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ είπε...
Α σιχτίρ. Συγκινήθηκα.
Αποφάσισα να σας αφιερώσω αυτό:

Η πιο όμορφη θάλασσα είν’ αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί
δε μεγάλωσε ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις ζήσαμε ακόμα.

Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Κι ότι πιο όμορφο θα’θελα να σου πω
δεν στό’πα ακόμα.

Ναζίμ Χικμέτ
«Γράμματα στην αγαπημένη»
Μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος

23 Μάρτιος 2008 4:26 μμ


Ο/Η Ανώνυμος είπε...
προσπαθησα να σκεφτω να σας γραψω κατι ομορφο μα το συναισθημα επνιξε τις λεξεις ειναι τοσο φτωχες μπροστα σε τοσο μεγαλειο μπραβο σας

23 Μάρτιος 2008 6:08 μμ


Ο/Η exoaptonkyklo είπε...
Ποσα τετοια σ αγαπω ακουγοντε πια?
Μακαρι, πολλα...
Να τα εκατοστησεται τα 12, απ τη ψυχη μας.

Κοιτα συμπτωση βρε λυκε που το σημερινο μου ποστ μιλα για τα δικα μου(μας) 20τοσα χρονια ευτυχιας...

23 Μάρτιος 2008 9:30 μμ


Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Λύκε σ' ευχαριστώ!
Ξέρεις εσύ... γιατί.

23 Μάρτιος 2008 9:39 μμ


Ο/Η monahikoslikos είπε...
@ αμετανόητο & ανώνυμο & exoaptonkyklo: Τώρα τρομάζω εγώ από τα δικά σας σχόλια - ευχές που δέχομαι από σπόντα.
Ελπίζω πως τα λόγια σας θα φτάσουν εκεί που πρέπει, γιατί έτσι πρέπει.
Για να καταλάβει πόσο πολύ την έχει αδικήσει.

23 Μάρτιος 2008 9:42 μμ


Ο/Η koptoraptou είπε...
Πω πω! Θα κλάψω. Μα τω Θεώ. Τι να πω; Δε λέω τίποτα. Αλλά ξέρεις τι θέλω να πω! Να 'στε πάντα καλά!

23 Μάρτιος 2008 9:42 μμ


Ο/Η monahikoslikos είπε...
@ koptoraptou: Για αλλού βαρούν καμπάνες μην το ψάχνεις.
Αυτή όμως είναι η μαγεία του διαδικτύου

23 Μάρτιος 2008 9:46 μμ


Ο/Η abttha είπε...
μπροστά σε τόσο ωραία πράματα, ας πω αυτό που βγαίνει διαβάζοντάς σε:
τι ωραίο!

κι ας βγάλω κι εγώ βόλτα τη δική μου ατάκα, κυρίως όταν διάβασα και τα σχόλια: "δεν καταλαβαίνω τίποτα"

25 Μάρτιος 2008 8:13 πμ


Ο/Η monahikoslikos είπε...
@ abttha: Είναι αυτό που λένε και για τους ποιητές: όσο λιγότερο τους καταλαβαίνεις τόσο πιο σπουδαίους τους θεωρείς.

25 Μάρτιος 2008 8:19 πμ