Ξέφτισε το όνειρο και τα ξέφτια του
βρόχος γίνανε να με πνίξουν.
Μετρώ τις μέρες,
τα χρόνια που έφυγαν στη σιωπή.
Γέρασα κι ακόμα μετρώ....


.

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Τσίτα τα γκάζια

Είπε θα αφήσω την ευθεία, με κούρασε και τσίτωσε τα γκάζια
βόγκηξε η μηχανή ασυνήθιστη στα ζόρια, ξέρασε μαύρο καπνό η εξάτμιση
ανέβηκε η πίεση στα υδραυλικά, άνθρωπος και μηχανή έγιναν ένα,
πριν από την πρώτη στροφή, το πρώτο παντιλίκι,
τσίτα τα γκάζια στην έξοδο ίσια να βγει να μην παραστρατήσει.

Χτυπάει πρωτόγνωρα η καρδιά, μουδιάζει το μυαλό απ την αδρεναλίνη,
βράχος κοφτός, ψηλός, αγέρωχος στη μια πλευρά του δρόμου
το χάος κι ο γκρεμός από την άλλη, να ισορροπήσει πρέπει στο κενό,
κόβει στροφές στη μηχανή, το χάρτη να κοιτάξει, να μη χαθεί
να μην βρεθεί στη δημοσιά που μόλις έχει αφήσει.

1 σχόλιο:

katerina είπε...

Σε ευχαριστω.
Υ.Γ. Λιμανάκια;;;