Ξέφτισε το όνειρο και τα ξέφτια του
βρόχος γίνανε να με πνίξουν.
Μετρώ τις μέρες,
τα χρόνια που έφυγαν στη σιωπή.
Γέρασα κι ακόμα μετρώ....


.

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Πόσο λίγο με ξέρεις

Κάθομαι τώρα κι αναπολώ
και οργίζομαι
και θυμάμαι
κι οργίζομαι περισσότερο
τι δεν πήγε καλά;
πως ήρθε ανάποδα ο κόσμος;
ξεμείναμε
με τις αναμνήσεις
τα ανεκπλήρωτα όνειρα
τη μοναξιά
προσπαθείς να κρυφτείς
σε κυνηγάει
σε βρίσκει
τρυπώνει στην ψυχή σου
με αναίδεια
αναστατώνει το είναι σου
κλέβει τα μυστικά σου
σου λέει σ΄ αγαπώ
ποτέ δεν σ΄ αγάπησε
τώρα το ξέρεις
σου πήρε δώδεκα χρόνια
να το καταλάβεις
και μένα τόσα μου πήρε…

3 σχόλια:

Nikos Lioliopoulos είπε...

βαλτος είσαι ρε Παππού!

Ασε μας στον πόνο μας.

ακους εκει δώδεκα χρόνια...

Τι διαολο ολοι στα δωδεκα θα ξυπνήσουμε!;
!!!!!!!

monahikoslikos είπε...

@Nikos.Lioliopoulos: πάλι καλά να λες, υπάρχουν και χειρότερα...

Αρμός είπε...

Καλώς σε βρίσκω και καλό Σαββατοκύριακο!