Ξέφτισε το όνειρο και τα ξέφτια του
βρόχος γίνανε να με πνίξουν.
Μετρώ τις μέρες,
τα χρόνια που έφυγαν στη σιωπή.
Γέρασα κι ακόμα μετρώ....


.

Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

Τα κοτσιδάκια της

Είναι όμορφα σαν τα χαράματα ξυπνάς
μαζί με τα πουλιά, πριν βγει ο ήλιος
και φωτίσει τα έργα των ανθρώπων
την ώρα που μπορείς να ονειρευτείς
να αναπολήσεις από το χτες τα περασμένα
μέσιασε ο Ιούλιος μα έχει δροσιά τόση
που ανατριχιάζεις σύγκορμα
σαν που πρωταγκάλιασες και φίλησες
μικρός την πρώτη σου αγάπη,
αλήθεια πως τη λέγανε, θυμάσαι;
πασχίζει ο νους να θυμηθεί μα όνομα
δεν βρίσκει με σιγουριά να πει ποιο ήτανε
μόνο τα κοτσιδάκια της τα δυο
τα ομορφοπλεγμένα με τους φιόγκους
ολοζώντανα η μνήμη έχει κρατήσει
αυτά που πρώτα αγάπησε πριν αγαπήσει
εκείνη που καθότανε στο μπροστινό θρανίο.


4 σχόλια:

ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ είπε...

Πολύ πολύ τρυφερό...

Εύχομαι να είσαι καλά και να περνάς όμορφα...

:-)

monahikoslikos είπε...

@σώμα που χορεύει σου εύχομαι να χεις ένα δροσερό και ξέγνιαστο καλοκαίρι

marianaonice είπε...

Η ποιητική σου σελίδα που σήμερα ανακάλυψα λέει πάρα πολλά...
Όμορφοι, τρυφεροί και ουσιαστικοί στίχοι!!
Εύγε!!

monahikoslikos είπε...

@marianaonice: Όπως τα νομίσματα έχουν δύο όψεις, ο λύκος έχει δύο προβιές.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.