Ξέφτισε το όνειρο και τα ξέφτια του
βρόχος γίνανε να με πνίξουν.
Μετρώ τις μέρες,
τα χρόνια που έφυγαν στη σιωπή.
Γέρασα κι ακόμα μετρώ....


.

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Γιατί;

έγινε συνήθεια πια
να ξυπνάς στις 3 το πρωί
να κάνεις ένα τσιγάρο στη βεράντα
ανάβεις το αιρ κοντίσιον μετά
να δροσίσει να κοιμηθείς λίγο ακόμα
να φύγεις το πρωί στο καμίνι της Αθήνας
να λιώσεις από τη ζέστη
να σε πνίξει το νέφος
ο αέρας που λείπει να κάψει τα πνευμόνια σου
επιστρέφεις και στρώνεσαι στη δουλειά
να καταγράψεις όσα μάζεψες το πρωί
να τα αποθηκεύσεις στο λάπτοπ
το μυαλό έχει πάψει πια να δουλεύει σωστά
έλιωσε κι αυτό με τα χρόνια
με το άγχος της καθημερινότητας
την αγωνία του μεροκάματου
για ένα αύριο που περιμένεις
για το αύριο που δεν έρχεται
που ίσως δεν θα έρθει ποτέ

.

2 σχόλια:

marianaonice είπε...

...Για το αύριο που δεν έρχεται..
Αυτό το αύριο μας κάνει να ζούμε ακόμη...Και ας μην έρθει ποτέ!
Στα δεξιά του ιστολογίου μου θα δεις μερικούς στίχους μου με τον τίτλο "Ξημερώνει"! Σ΄αυτή την ελπίδα του αύριο προσπαθώ και εγώ να πιαστώ φίλε μου!
Έχεις δίκιο!! Καλά το κατάλαβες! Μια κραυγή αγωνίας βγάζει ο τίτλος του ιστολογίου μου!! Αυτή την κραυγή μπήκα στο διαδίκτυο για να τη βγάλω από μέσα μου, γιατί με έπνιξε πια!!!
Να είσαι καλά Μοναχικέ Λύκε, και το κουρασμένο βήμα μας να γίνει κάποτε ελαφρύ σαν πέταγμα στον ουρανό των ονείρων μας!!!

monahikoslikos είπε...

@marianaonice: Μην αποθαρρύνεσαι και, να το ξέρεις, θα ρθει το ξημέρωμα που περιμένεις, θα λιώσουν οι πάγοι και θα το ζήσεις τ΄ όνειρο που βλέπεις τις ασέληνες νύχτες της ζωής σου.
Κάθε πρωί ξημερώνει καινούργια μέρα, δεν μπορεί, κάποιο ξημέρωμα θα γράφει τ΄ όνομά σου και στο εύχομαι -από καρδιάς- να έρθει γρήγορα.