Ξέφτισε το όνειρο και τα ξέφτια του
βρόχος γίνανε να με πνίξουν.
Μετρώ τις μέρες,
τα χρόνια που έφυγαν στη σιωπή.
Γέρασα κι ακόμα μετρώ....


.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Παράπονο.

Πέτρινο το χαμόγελο,
και χιονισμένη βουνοπλαγιά η καρδιά,
όταν με ξεπροβόδιζες στην πόρτα του σπιτιού σου.
Νοέμβρης μήνας κι είχε ένα ψιλόβροχο σαν δάκρυ,
την τελευταία φορά που σε κοίταξα στα μάτια,
που έσταζε δηλητήριο στο τσίπουρο που πίναμε παρέα.
«Πρώτο φθινόπωρο χωρίς αγάπη»
έριχνε αλάτι στη πληγή ο Μητροπάνος
στου μισεμού το δρόμο που με πήρε μακριά σου.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Aς γίνει το παράπονο..ανάμνηση.Ότι περνάει και χάνεται δεν θα το κάνουμε παράπονο,θα θυμόμαστε και θα ευχαριστούμε το σύμπαν,που μας άφησε να χαρούμε έστω και τόσο λίγο,μέχρι να φτάσουμε στην εξώπορτα και να πούμε "αντίο".
http://www.youtube.com/watch?v=fVZuo2TeLdw

monahikoslikos είπε...

@ανώνυμος:
Αξιοπρόσεχτα εύστοχη η επισήμανσή σου ανώνυμε/η και εξαιρετικά επιτυχημένη η μουσική της επένδυση.
Ναι έτσι είναι, ότι περνάει γίνεται ανάμνηση και μένει το παράπονο μόνο για τα ανεξήγητα.

marianaonice είπε...

Ένα σκοτείνιασμα που με βαραίνει
πικρή ανάμνηση σαν μαχαιριά...

"Το σφύριγμα του τραίνου, μαχαιριά που σκίζει τα σωθικά... για μια στιγμή τη ματιά σου σκοτεινιάζει η θύμηση... τότε που εκείνος έπρεπε να φύγει... τότε που εκείνος έπρεπε να μοιράσει τη λύπη στα δυο και να σ' αφήσει παίρνοντας μαζί του, για πάντα το μερίδιο που του αναλογούσε...
Εσύ έμεινες... για να θυμάσαι, να πονάς, να ονειρεύεσαι πως κάποτε θα πας να τον βρεις... για να πετάξετε ενωμένοι... σε έναν ουρανό μιας κοινής πατρίδας... που θα χωρά μόνο την αγάπη και δεν θα έχει περίσσευμα χώρου για τα μίση των ανθρώπων..."

Ένα απόσπασμα από μια ανάρτησή μου... που μου τη θύμισες

http://marianaonice.blogspot.com/2009/12/blog-post_18.html

monahikoslikos είπε...

@Marianaonice:

"Πάντα θα βρίσκεις αφορμή να ξύνεις την πληγή που δεν λέει να επουλωθεί!!!"

Μαριάνα μου εκείνη σου η ανάρτηση ήταν μπορω να πω από τις καλύτερές σου και θυμάμαι πως την διάβαζα και την ξαναδιάβαζα χωρίς να καταλαβαίνω ποιο ήταν το στοιχείο με στοιχειωνε διαβάζοντάς την.

marianaonice είπε...

Ξέρεις ότι όσα κάποια στιγμή βγάζουμε στο ...χαρτί, είναι αυτά που μας στοιχειώνουν όσο κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει...
Η ίδια η ζωή κάποια στιγμή μας αποκαλύπτει το στοιχείο αυτό που μας στοίχειωσε κάποτε...
Όπως εμένα, που φέτος το καλοκαίρι, μετά από 8-9 μήνες περίπου, από τότε που έγραψα το ποστάκι αυτό, κατάλαβα ποιό κρυφό μου πόνο αποτύπωσα σ' αυτό...
Καλό σου βράδυ, Λύκε μου ...Μοναχικέ!
:)))

fotini είπε...

να βαλω τσιπουρακι παππου
εδω στο τραπεζακι σου το όμορφο
να μοιραστουν τα παραπονα,
να φυγει το φθινοπωρο
μα με αγαπη απο εμας
που ακουμπας σιμα μας
το κατι της καρδιας σου

παππούς είπε...

@fotini:
Τα αισθήματα αμοιβαία Φωτεινή μου και ναι να το βάλεις το τσιπουράκι να το πιούμε στην υγειά σου!!!