
Κι αυτά έχουν ανάγκη δροσιάς.

Ξέφτισε το όνειρο και τα ξέφτια του
βρόχος γίνανε να με πνίξουν.
Μετρώ τις μέρες,
τα χρόνια που έφυγαν στη σιωπή.
Γέρασα κι ακόμα μετρώ....
.
Βούλιαξα έτσι ανεξήγητα όπως χθες και προχθές στο απύθμενο κενό της αϋπνίας με τη σκέψη καρφωμένη στη μορφή σου και τη ματαιοδοξία του έρωτα να σκορπά πεφταστέρια στο σκοτάδι. |
1 σχόλιο:
Και βέβαια θέλουν κι αυτά δροσιά. Το πρόβλημα είναι οι αντιδράσεις των νεοελλήνων, μόλις δουν σκύλο στη θάλασσα. Παρά το γεγονός ότι ο σκύλος δεν θα κατουρήσει ποτέ μέσα στη θάλασσα.
Δημοσίευση σχολίου